Klaver2

Ze gaat haar gezichtsvermogen verliezen. Hockey zit er voor haar niet meer in. Op de achtergrond enkele clubgenoten.

De niet onfortuinlijke hockeyspeelster, Roos Klaver, heeft het syndroom van Usher. Naarmate de ziekte verergert zal de soort van tunnel, waardoor ze inmiddels de wereld inkijkt, kleiner en kleiner worden. O- my- God! Zo jong en dan zo’n vooruitzicht.
Hockey, haar passie, moet ze om die reden opgeven vertelt Roos op camera. Ze heeft zojuist haar laatste wedstrijd gespeeld. Vijftien jaar oud. En alsof dit al niet erg genoeg is… zal haar gehoor, naar alle waarschijnlijkheid, ook worden aangetast. Doof en blind! Ik zet mijn nog half volle bord macaroni op de salontafel.

Nooit meer zien, nooit meer horen? Ik tracht mijzelf te verplaatsen in haar situatie. Mijn kinderen niet meer kunnen zien; de resultaten van hun eventuele voorplanting zintuiglijk moeten missen; de natuur nooit meer zien veranderen; zelfstandig een stad doorkruisen? Noppes… en mijn museumjaarkaart zal iemand moeten deleten. Pfff… Daar bovenop: een goed gesprek, tv kijken, muziekavondjes met mijzelf en een goed glas wijn; euforie opwekken met één mijn favoriete nummers. Er blijft weinig over, als naast mijn gezichtsvermogen ook mijn gehoor het begeeft…
Een leven zonder beeld en geluid. Ik kan mij er slechts in verplaatsen. Hoe erg de werkelijkheid is hoop ik nooit te ervaren. Ik heb te doen met dit vijftienjarige hockeymeisje, Roos en haar zusje, Lotte, die dezelfde erfelijke aandoening heeft.
Een stil en donker bestaan is hun toekomst. Hoe eenzaam en afhankelijk zullen zij zich straks voelen? De vriendinnen zijn begaan. Nog wel… Ze zetten zich vol in om, samen met de familieleden van de zusjes, geld in te zamelen. Geld waarmee Usher moet worden vernietigd… Goed streven meiden! Laat de bussen maar rammelen. Ik noteer Klaver2 NL69INGB0000142726 in mijn agenda en loop naar de keuken waar ik mijn koud geworden macaroni de vuilnisbak inschuif. Met een plop valt het op de bodem. Vies geluid…