Grijze duivenseks

Weken achtereen is onze achtertuin een eldorado voor oversekste grijze duiven. Hitsig als ze zijn, gaan ze flink van bil terwijl ik aan mijn ontbijt, lunch of diner zit, en toekijk. Ze hebben er weer zin in, zoals vaak in mei.
Wat ooit begon met één verliefd paar, is inmiddels een ware plaag geworden. Mijn tuin, hun seksparadijs en broedplaats voor meer, meer en nog meer, waarbij ik ervan overtuigd ben geraakt dat ze, die grijze duiven, het nooit meer elders doen dan op mijn pergola.
En ik ben daar klaar mee, en al lang niet meer groos op te kunnen voorspellen hoe en wanneer hét gebeurt als er weer eens een paartje neerstrijkt op mijn hout. De bezem staat voor ze klaar.
Mijn schuurdak, de ramen, overal laten ze hun stempel vallen. Duivenschijt, want naast veel seks, doen ze dat ook, vaak en veel. Zoveel dat ze bij mij, niet wetende dat ik het in mij had, een jagersinstinct naar boven hebben gehaald. Goed, het blijft bij fantaseren, maar diep van binnen heb ik toch al menig koerend exemplaar uit de lucht, van mijn dak of pergola geknald.
De frustratie is groot. Net als hun aantal en herrie. Niks schattig meer aan om dagelijks voor de wekker wakker te worden door hun zo niet lieflijk gekoer. En alsof de krengen het weten, zodra ik wakker ben, zijn zij gevlogen.
Alles bij elkaar maakt dat ik in een ware aanval-modus verkeer en steeds vaker visioenen krijg van de grijze duivenpopulatie op Dam.
Ik heb daarom roeken ingezet, zes exemplaren. Duiven schijnen bang voor roeken. En zo waar, mijn grof geschut lijkt effectief. Sinds de plastic rakkers vastgespijkers op de pergola staan heb ik geen duif meer gezien. Twee hanging baskets moeten hun echtheid bevestigen. Bungelend in de wind hangt in ieder een roek, in plaatst van plantjes, om zo het offensief nog wat te versterken. Het internet beweert dat duiven na verloop van tijd gewoon terug komen. Hum… ik ga er voor nu vanuit dat mijn roeken doen wat ze moeten doen en dat is deze verschrikkelijke oversekste golf grijze duiven weren uit mijn paradijs.